Η φωτογραφία είναι κάτι πολύ περισσότερο από ένα καλλιτεχνικό μέσο — είναι μια γλώσσα συναισθήματος, ευαισθητοποίησης και αλλαγής.
Σε μια εποχή ατελείωτης πληροφορίας, όπου οι λέξεις συχνά χάνονται μέσα στον θόρυβο, η εικόνα παραμένει η πιο άμεση και ισχυρή μορφή επικοινωνίας — ιδιαίτερα όταν αφορά τη φύση και την επείγουσα ανάγκη να την προστατεύσουμε.
Ως φωτογράφος, κινηματογραφιστής και άγριας ζωής, και καθοδηγητής έχω δει από πρώτο χέρι πόσο δυνατή μπορεί να γίνει αυτή η «γλώσσα». Κατά τη διάρκεια ενός πρόσφατου φωτογραφικού Workshop στο Δάσος του Φρακτού στη βόρεια Ελλάδα — ένα από τα πιο παρθένα δάση της Ευρώπης και με έναν από τους πιο σκοτεινούς ουρανούς της χώρας — συνεργάστηκα με εθελοντές της Δράσης για την Άγρια Ζωή πάνω στην τέχνη της φωτογράφισης φύσης και αστροφωτογραφίας.
Μαζί, εξερευνήσαμε το δάσος τη μέρα και απαθανατίσαμε τα αστέρια τη νύχτα. Πέρα από τα τεχνικά στοιχεία, το εργαστήριο αφορούσε κάτι βαθύτερο: το να μάθεις να παρατηρείς, να περιμένεις, να ακούς. Να βλέπεις πραγματικά. Το δάσος έγινε η τάξη μας — ένας τόπος όπου η σιωπή, η υπομονή και η περιέργεια καθοδηγούσαν κάθε εικόνα.
Μια φωτογραφία ενός άγριου ζώου, ενός τραυματισμένου πουλιού ή ενός τοπίου που χάνεται μπορεί να αγγίξει τους ανθρώπους περισσότερο από οποιαδήποτε αναφορά ή στατιστικό στοιχείο. Μπορεί να αφυπνίσει την ενσυναίσθηση και την ευθύνη, γεφυρώνοντας το χάσμα ανάμεσα στην επιστήμη και το συναίσθημα. Όπως είπε κάποτε η Jane Goodall, «Μόνο αν κατανοήσουμε, θα νοιαστούμε. Μόνο αν νοιαστούμε, θα βοηθήσουμε. Μόνο αν βοηθήσουμε, όλα θα σωθούν.»
Στο Φρακτό, είδα νέους εθελοντές να βιώνουν εκείνη τη στιγμή της σύνδεσης — όταν η κάμερα παύει να είναι εργαλείο και γίνεται προέκταση της ίδιας σου της αντίληψης. Όταν το δάσος δεν μοιάζει πια με αντικείμενο, αλλά με μια παρουσία της οποίας είσαι κομμάτι.
Η δημιουργία εικόνων δεν είναι μόνο μια πράξη τέχνης· είναι και μια πράξη ευθύνης. Κάθε φωτογραφία μπορεί να γίνει μια φωνή για εκείνους που δεν έχουν φωνή — για τα δάση, τα βουνά, τα ποτάμια και τα ζωντανά όντα που εξαρτώνται από αυτά.
Όταν η φωτογραφία ασκείται με αγάπη και σεβασμό, μεταμορφώνει τον τρόπο που βλέπουμε τον κόσμο. Και ίσως, μέσα από αυτή τη μεταμόρφωση, να μπορέσει να μας βοηθήσει να αλλάξουμε τον ίδιο τον κόσμο.
Αυτό που πραγματικά με γεμίζει, όμως, είναι να μοιράζομαι αυτή τη διαδικασία με άλλους — να διδάσκω νέους ανθρώπους να δημιουργούν εικόνες, είτε μέσα από τη φωτογραφία είτε μέσα από το βίντεο, που αντικατοπτρίζουν ό,τι νιώθουν και σε τι πιστεύουν. Το να τους βλέπω να ανακαλύπτουν τη δική τους οπτική φωνή και να τη χρησιμοποιούν για να μιλήσουν εκ μέρους της φύσης είναι από τα πιο ουσιαστικά και ανταποδοτικά κομμάτια της δουλειάς μου.
